Η νίκη του ποδοσφαιριστή!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ας λέγεται το αντίθετο, ασφαλώς και υπάρχει το "δεν μπορώ". Ειδικά στον αθλητισμό. Αλλά ακόμη κι έτσι, ακόμη και όταν ο αντίπαλος είναι τόσο καλύτερος ώστε να μην μπορείς, υπάρχει μία πιθανότητα να τον κερδίσεις. Το ποδόσφαιρο δίνει αυτή την ευκαιρία. Δεν σου δίνει την ευκαιρία να κερδίσεις με "δεν θέλω" νοοτροπία. Πολύ περισσότερο σε ντέρμπι.

Στη Λεωφόρο, λοιπόν, αναμετρήθηκαν ίσως και πιο ξεκάθαρα από ποτέ φέτος, το "θέλω" με το "μπορώ". Κέρδισε το πρώτο. Επίσης πολύ πιο ξεκάθαρα από ποτέ φέτος. Ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι η ομάδα που μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Διότι οι παίκτες του διαθέτουν τέτοια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αλλά ο Παναθηναϊκός ήθελε να κάνει περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο. Αυτό ασφαλώς και είναι καθοριστικό σε έναν αγώνα, μπορεί να γίνει και για τη συνέχεια.

Η κοινωνία του Παναθηναϊκού το ήθελε περισσότερο το ματς. Το γνωρίζαμε από πριν. Το είχε μεγαλύτερη ανάγκη ως οργανισμός. Αλλά τίποτα δεν θα μπορούσε πετύχει, αν ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού δεν το ήθελε το παιχνίδι περισσότερο από εκείνον του Ολυμπιακού. Από τη στιγμή που αυτό επιβεβαιώθηκε, οι πράσινοι είχαν πια ένα καθοριστικό πλεονέκτημα, το οποίο στη διάρκεια του αγώνα τους έφερνε ολοένα και πιο κοντά στη νίκη.

Ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού είχε και δικούς του λόγους για να θέλει να πάρει περισσότερο αυτό το ματς. Στα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει φέτος με την ομάδα του, χρειάζεται τέτοιους σταθμούς στη διαδρομή του. Στους οποίους στην ουσία θα μπορεί να "ανεφοδιάζεται" με κουράγια για τη συνέχεια. Επίσης, είναι τέτοια ματς οι μοναδικές του ευκαιρίες να συγκεντρώνονται πάνω του τα βλέμματα. Για το παρόν του και για το μέλλον του. Ο ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, αυτή τη θέληση του αντιπάλου του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αυτή του την ανάγκη, η οποία μεταφράστηκε σε πάθος, σε δυναμη, σε πολλές - πάρα πολλές κερδισμένες μονομαχίες, δεν μπορούσε να την αντιμετωπισει.

Για τον Παναθηναϊκό αυτό που δεν χρειάζεται είναι "κορόνες" για τη νίκη. Αυτά τα "μονο εμείς έτσι και αλλιώς αλλιώτικα" μόνο ζημιά μπορούν να του κάνουν. Θα πει κανείς... ποιος υπάρχει για να το συμμαζέψει το πράγμα; Θα πρέπει να το κάνει το ίδιο το αγωνιστικό τμήμα. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης και οι παίκτες του από μόνοι τους. Πώς; Με πολύ ποδοσφαιρική λογική στους πανηγυρισμούς τους, αλλά και στην προετοιμασία τους για τη συνέχεια. Διότι τέτοιες νίκες, για να πάρουν την αξία που τούς πρέπει, πανηγυρίζονται μόνο με επόμενες νίκες.

Μεγάλη προσοχή χρειάζεται και το εξής. Σε τέτοιες στιγμές και σε μια ομάδα που αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα εξωαγωνστικά, πολλοί μπορεί καν πλησιάσουν για να κερδίσουν σε κάτι από την αίγλη της επιτυχίες. Δηλαδή, στην πραγματικόττηα, για να πάρουν κάτι, όχι για να δώσουν. Οποιος πραγματικά αγαπάει τον Παναθηναϊκό, τέτοιες ώρες ακόμη και μετά από μία νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου, συνεχίζει να σκέφτεται το πώς θα προσφέρει και θα βοηθήσει.

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση για τον Μαρίνο Ουζουνίδη από όσα κάνει ο Κουρμπέλης στον αγωνιστικό χώρο!